Tygodniowy urlop, u ukochanej Pani Tereski nad jeziorem, na Suwlaszczyźnie, zakończył się koniecznością wrzucenia na wsteczny bieg i uświadomił mi, jak trudne jest trzymanie zdrowych nawyków żywieniowych, gdy:

Po zeszłorocznym doświadczeniu planowałam nie jechać tu już nigdy, żeby nie poddawać się torturom. Ale dzieci mają tu tak cudnie, że poddałam się… i od pierwszego dnia używałam jedzenia ile wlezie (a nawet naddto, o czym ze wstydem oznajmiam). Tradycyjna kuchnia polska (z pogranicza z Litwą) jest po prostu pyyszna (szczególnie, gdy się jej nie praktykuje na co dzień. A szczególnie wtedy, gdy ktoś dla Ciebie gotuje, za Ciebie zmywa i w ogóle stara się)

Nauczyłam się, że człowiek umie zjeść – ile da radę – gdy wyłącza myślenie. Oraz że nawyki i smaki dzieciństwa to coś, co baardzo trudno zmienić. Są w pamięci i uruchamiają się w gospodarstwie Pani Teresy Murawskiej (Wysokie 5, Suwalszczyzna). A to oznacza, że praca z otyłością przybiera całkiem inny wymiar. To wymiar budowania stałej konieczności bycia w kontakcie ze sobą i stałego kontrolowania się. Teraz, gdy wróciłam zrobiłam analizę czego potrzebuję i co mogę zrobić. Potrzebuję to zapisać i skoncentrować się na powrocie do siebie w diecie. Do tej codzienności, w której: